Waarom vrouwen nog steeds leren om ‘bescheiden’ te zijn (en waarom ik dat weiger)
- Megan van den Dorpel
- 19 mrt
- 3 minuten om te lezen
Denk eens terug aan je kindertijd. Hoe vaak hoorde je: “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.” Of: “Niet zo opscheppen, dat is niet charmant.”
Van jongs af aan wordt ons geleerd om bescheiden te zijn. Niet te luid, niet te aanwezig, niet te veel ruimte in te nemen. Vooral als vrouw.
Maar hier is het probleem: bescheidenheid wordt vaak verward met onzichtbaarheid. En onzichtbaarheid heeft een prijs.
Ik heb besloten om die prijs niet meer te betalen.
1. Bescheidenheid als overlevingsstrategie
Vrouwen krijgen van kleins af aan subtiele (en minder subtiele) boodschappen mee over hoe ze zich ‘hoeven’ te gedragen.
→ Ben je te uitgesproken? Dan ben je ‘intimiderend’.
→ Ben je trots op je werk? Dan ben je ‘vol van jezelf’.
→ Neem je ruimte in? Dan ben je ‘te veel’.
Dus wat doen we? We krimpen. We dimmen ons licht. We verontschuldigen ons voor onze successen.
We zeggen niet “Dank je, ik ben hier trots op,” maar “Oh, het was maar een klein dingetje hoor.”
We laten anderen voor ons spreken, wachten tot we ‘gevraagd’ worden, en houden onszelf klein. Niet omdat we dat willen, maar omdat we geleerd hebben dat het veiliger is.
2. De prijs van onzichtbaarheid
Misschien denk je: “Wat is er mis met bescheidenheid? Het is toch een mooie eigenschap?”
Ja. Tot op zekere hoogte.
Het probleem is niet dat vrouwen van nature bescheiden zijn—het probleem is dat ons is aangeleerd dat zichtbaarheid gelijkstaat aan arrogantie. Dat we onze successen moeten fluisteren in plaats van uitspreken.
En dat heeft gevolgen.
→ Het betekent dat je overgeslagen wordt voor kansen, omdat iemand anders wél durfde te zeggen: “Ik kan dit.”
→ Het betekent dat je keihard werkt, maar niet erkend wordt, omdat je niet zichtbaar bent.
→ Het betekent dat je jezelf constant kleiner maakt, terwijl je zoveel meer te bieden hebt.
Hoe vaak heb jij een kans laten liggen, simpelweg omdat je dacht: “Misschien ben ik er nog niet klaar voor.”?
Terwijl een man in jouw positie allang had gezegd: “Ik doe het wel.”
3. Bescheidenheid is een keuze — en ik kies iets anders
Er komt een moment waarop je je afvraagt: “Voor wie ben ik eigenlijk bescheiden?”
Voor de mensen die zich ongemakkelijk voelen als ik ruimte inneem? Voor de stemmen in mijn hoofd die zeggen dat ik ‘niet te veel’ moet zijn?
Ik weiger.
Ik weiger om mezelf klein te maken zodat een ander zich comfortabel voelt.
Ik weiger om mijn successen te minimaliseren.
Ik weiger om te wachten op toestemming om zichtbaar te zijn.
Want hier is de waarheid: bescheidenheid heeft me nooit geholpen. Zichtbaarheid wel.
4. De wereld heeft zichtbare vrouwen nodig
Dit gaat niet alleen over jou en mij. Dit gaat over de volgende generatie vrouwen.
Hoe kunnen jonge meiden leren om zichzelf te laten zien, als wij hen het tegenovergestelde voordoen?
Hoe kunnen ze hun talenten laten stralen, als ze alleen vrouwen zien die zich verontschuldigen voor hun succes?
Wij moeten zichtbaar zijn. Niet alleen voor onszelf, maar voor hen.
5. Mijn uitnodiging aan jou
Ik zeg niet dat je moet schreeuwen. Dat je arrogant moet zijn. Maar ik zeg wél dat je mag staan voor wie je bent.
→ Durf die ruimte te nemen.
→ Spreek over je successen zonder excuses.
→ Wees trots, zonder een ‘maar’.
De volgende keer dat je jezelf kleiner voelt worden, vraag jezelf dan af: “Wat als ik hier wél voor zou gaan?”
Want laten we eerlijk zijn: de wereld heeft niet nog een stille, ingehouden versie van jou nodig.
De wereld heeft jíj nodig. Voluit.
Comentários